Via het spoor nul forum kwam het bericht dat een mede modelbouwer een deel van zijn collectie wilde afstoten. We hadden interesse getoond en waren welkom om langs te komen en te kijken naar wat er aangeboden werd.
Onder de aangeboden spullen bevond zich een DE3 uit 1934. Het model was gebouwd door een hobbyist in de jaren 50 die lid was van een spoor nul club uit Oestgeest.
Het model was volledig uit hout gemaakt, een combinatie van vliegtuigen triplex en vuren. Het model reed van oorsprong op een 3-rail systeem, later is het omgebouwd naar 2-rail. De aandrijving werd verzorgd door middel van een grote ruitenwissermotor in de middenbak. Via een mecano-achtige kardan constructie werden de assen van de drie-assige draaistellen aangedreven.
Na thuiskomst met het model heb ik hem eerst eens opgemeten, hierbij bleek dat hij vrij goed aan de maat is. De volgende stap was het onderzoeken naar de mogelijk rijvaardig maken van het treinstel.
Het was van belang dat er nieuwe draaistellen onder de trein zouden komen, het oude was niet voor hergebruik geschikt. Ik heb besloten er 2 motoren in te zetten, in elke kopbak 1. Beide motoren hangen in tramophanging in het draaistel.
Tijdens de spoor 0 bijeenkomst van 2007 heeft het treinstel voor het eerst gereden, daarbij werd er zelfs een PEC aangehangen. Technisch had het treinstel nu zijn proeven doorstaan, nu de rest nog.
Het treinstel had nogal geleden onder het gewicht van de ruitenwissermotor. Hierdoor was de middenbak licht doorgezakt en diende gerepareerd te worden.
De beide koppen hadden last van uitbrokkeling in het dak en de frontruiten klopten bij een van neuzen niet. In eerste instantie heb ik de kop opgelapt die het beste in vorm was.
Nu kwam het moeilijke werk met de tweede kop. Omdat het hout was wat in allerlei laagjes opgebouwd was heb ik de ruiten moeten bewerken met een twee componenten hars. Door het stukje bij beetje op te vullen kon ik langzaam de ruiten herstellen.
Tussen de rijtuigen zijn in het echt brede balgen gebruikt, mede om de luchtweerstand te verminderen. In model heb ik deze balgen proberen na te maken met boekbinderslinnen. Dit heeft van binnen een papier gelaagdheid die het vouwen toelaat.
Om in ieder geval een neus een completer aangezicht te geven heb ik een imitatie sharfenberg koppeling gemaakt aan de hand van foto's
Het treinstel heeft het jaar erna met succes rondgereden tot genoegen van de vorige eigenaar.
Helaas is door het gebruik van vurenhout op het dak, dat het krimpt en uitzet. Hierdoor ontstaan elke keer scheuren en barsten in het dak en uitbrokkeling op de koppen.
Voor de bijeenkomst in Haltern Am See heb ik het treinstel nogmaals onderhanden genomen en opnieuw gespoten zodat hij weer representatief zou zijn.
Het zal een treinstel blijven wat eens in de zoveel tijd weer een oplapbeurt nodig heeft, het blijft immers modelbouw uit de jaren 50.
